امروز 8 فروردین،بعد از نزدیک یک ماه حال بدی و دائم خوابیدن و بیحالی احساس کردم هوای بهاری بیرن داره منو میکشه طرف خودش...دلمو زدم به دریا و رفتم پیاده روی!وقتی به مامان و بابا گفتم کلی خوشحال شدند. خودم هم متعجب بودم!!!
از میوه فروشی توت فرنگی نوبرونه خریدم که عسلم بخوره کیف کنه!یه مجله خیلی خوب بارداری که دفعه اول بود می دیدم هم خریدم.اسمش نی نی + بود! عکسای نی نی هایی که توش بود کلی بهم انرژی داد و حالمو خیلی خوب کرد.مدام فکر میکردم که تو فندقم شبیه کدومشون می شی!توی پارک نزدیک خونه نشستم و کلی با جوجه کوچولومون حرف زدم و مطالب مجله رو با هم خوندیم...بعد از مدتها کسالت و ناراحتی داشتم یه احساس خیلی خوبو تجربه میکردم...باورم شد که این سختیهاش بالاخره میتونه تموم شه.کلی هم پرنده اونجا بودن که معلوم بود سرمست هوای بهاری بودن...از پارک به بابا علیرضا هم زنگ زدم و بهش گفتم من و نی نی اومدیم هوای خوب بخوریم،خیلی خوشحال شد که بالاخره من شدم پریسای با انرژی سابق...امیدوارم از این به بعد این روزا و تجربه های قشنگ من و تو بیشتر و بیشتر شه خشگلک من.
امروز 7 فروردین...از دیروز نمیدونم چرا دل درد شدیدی داشتم...شک کردم که حتماً از نشستن زیاده و به تو عزیزم فشار اومده و مثل همیشه داری به من سقلمه میزنی که استراحت کنم.اما 2 روزه که ادامه داره،حتی تو خواب...خیلی نگرانم کرده...البته به کسی هم نگفتم،خوب شاید طبیعی باشه!اما و قتی با دوستم که ماماست حرف زدم گفت اگر ادامه دار شد برو دکتر...نه تنها قطع نشد،تازه شدیدتر هم شد!!ترس همه وجودمو گرفت،سریع به بابا علیرضا زنگ زدم و بیچاره اونم ترسید و هول کرد،ازش خواستم اگه میتونه زود بیاد که بریم بیمارستان.به مامان هم گفتم،فهمیده بود من ترسیدم،منو دلداری داد و بهم میگفت این دردها عادیه.پدرجون هم کلی دعوام کرد که برای چی به علیرضا گفتی از سرکار بیاد،ما میبردیمت.اما نمیدونم چرا فقط با علیرضا راحت بودم برم...خلاصه نیم ساعت نشد که اومد و رفتیم بیمارستان بانک ملی،یعنی همونجاییکه انشاالله به سلامتی قراره تو چشمای کوچولوتو به این دنیا باز کنی و من روی ماهتو ببینم و برای اولین بار بغلت کنم. توی راه فقط دعا میخوندم و ذکر میگفتم و کلی نذر کردم...نمیدونم چرا فکرای منفی میکردم،نکنه چون چندباری که حالم بد شده بود و غر میزدم خدا فکر کرده ناشکری میکنم!؟نکنه عزیز کوچولوی من تنهام گذاشته؟!نکنه...نکنه داشت دیوونم میکرد.
دکتر اورژانس منو فرستاد بخش زایمان...مامان جون تو دو ماهگی رفتیم اتاق زایمانو دیدیم!!!
دکتر سونوگرافی و آزمایش اورژانسی نوشت،آزمایشو تو بیمارستان انجام دادیم،اما برای سونو رفتیم یه مرکز شبانه روزی دیگه.خداروشکر عید بود و خیابونها خلوت.تا نوبتم شه واسه سونوگرافی مردم و زنده شدم....بالاخره نوبتم شد...وای....خدایا کمکم کن،قول میدم تحملمو2000 درجه بالا ببرم...خدایا به امید تو...
وقتی آقای دکتر گفته همه چی خوبه،قلبشم میزنه و مشکلی نیست میخواستم بپرم ماچش کنم...از خوشحالیم گفتم"راست میگید؟؟!!!خدایا شکرت". گفت سر کوچولوی نازت هم تشکیل شده و الان 9 هفته 2 روزته...عزیزم!که عکس مموشت تو سونوگرافی معلومه!معصوم و فسقلی...
تا بابا علیرضارو دیدم زدم زیر گریه...فهمید که از خوشحالیمه و گفت دیدی همه چی خوب بود و بیخودی نگران شدی...
برگشتیم بیمارستان،چون مصر بودم تو آزمایش نشون میده،حتماً عفونتی دارم!اما دکتر گفت هیچی نیست و دلیل مشخصی نداره،چندتا مسکن داد که من یه دون بیشتر مصرف نکردم،آخه نمی خوام انقدر به بدن کوچولوت قرص و دارو برسونم...تو صحیح و سالم باش،من همه دردهارو تحمل میکنم.
وقتی برگشتیم سمت خونه مادرجون،انگار حالم از همه روزای قبل بهتر بود،انگار این سونوگرافی و دیدن آروم بودن تو بهم آرامش داد...خیلی ترسیده بودم،نکنه رفته باشی.....وای نه....خدانکنه...
اون شب با حس خوبی تموم شد و انگار بهم فهموند که خیلی خیلی بیشتر چیزی که فکرشو بکنی بهت وابسته شدم و توی خودم حست میکنم...همیشه پیشم بمون عزیزم.دوست دارم
راستی،بیمارستانی که قراره اولین روزای زندگیتو شروع کتی دوست داشتی؟؟؟شیطون!!!نکنه فقط میخواستی مارو بکشونی که بریم یه سر به اونجا بزنی؟؟!!!....
سال تحویل ساعت 2 و 50 دقیقه و 45 ثانیه صبح بود و من از ساعت 10 شب با حال بدی تو خواب و بیداری بودم...دلم میخواست مثل سالهای قبل سال تحویل کلی شور و ذوق داشته باشم و دور سفره هفت سین بشینم و دعا کنم. اما امسال توانی برای نشستن هم نداشتم،معده درد امونمو بریده بود!!... لحظه سال تحویل هم خواب بودم....وقتی صبح با صدای بابا علیرضا پا شدم که گفت"عیدت مبارک"،تازه بخودم اومدم که وای...سال نو شد،سال تحویل گذشت و من هیچی نفهمیدم....تازه کلی هم حالم بده!
از این که مثل سالهای قبل نبودم خیلی عجیب غریب بود،اما خوب اینم از شرایط طبیعیه بارداریه!عوضشم تنها نیستم و کوچولوی نازم داره بزرگ و بزرگتر میشه،حالا اندازه یه انگور گندست...قربون شیرینیت برم
به پیشنهاد خاله منیژه و مادرجون سعی کرم برم بیرون و هوایی بخورم، یه روز رفتیم کنار ساحل و روز بعد جنگل سیسنگان که کنار ویلاست...خیلی برام زحمت کشیدن،تند تند برام غذا می آوردن و حتی توی حیاط آشپزی میکردن که بو منو بدتر نکنه.
اون روزا از سخت ترین روزهای بارداریم بود.حتی یکی دو نوبت تو روز از درد گریه میکردم و بابا علیرضا بغلم میکرد دلداریم میداد و بهم یادآوری میکرد که همه اینا از سلامتیه نی نی کوچولوئه و بزودی تموم میشه،من که کم طاقت تر شده بودم باورم نمیشد که بتونم این لحظاتو به آخر برسونم...ثانیه شماری برای اتمام هر روز داشت خستم میکرد،میدونستم که شاید تا نزدیک سه ماهگی احتمال داره اینجوری باشم...خلاصه جمعه 5 فروردین با علیرضا برگشتیم.من کل راه رو عقب خوابیدم ،چون بیدار که بودم از حال تهوع کلافه میشدم. بابا علیرضای مهربون سعی میکرد تو دست اندازها یواش تر بره تا من و تو فینگیلی اذیت نشیم! اومدیم خونه....و من تا عصر بیشتر نتونستم خونه بمونم.....حال بدی داشتم،از تهوع دیگه گلوم درد گرفته بود....بازم به پیشنهاد علیرضا رفتیم خونه مادرجون...
شمال خیلی بهم خوش نگذشت،اما این فکر آرومم و ذوق زدم میکرد که سال دیگه این موقع،یعنی عید 91 اینجا با عزیز دلبندم چقدر لذتبخش خواهد بود...دائماً این تصورات رویایی از ذهنم رد میشد و آرامبخش سختیهام میشد...
کوچولوی ناز نازی این یادداشت برای تو
امیدوارم یه روزی بیای و ببینی که این احساسات پاک و قشنگی که توی خاطرات مامان مهربونت نقش بسته چقدر عمیق و زیباست و قدر این همه زیبایی و محبت و روزای سختی که مامان در اون به سر می بره و روزهای سختی که در پیش داره رو بدونی و این همه عشق و ذخیره کنی تا روزی اون رو به پای پریسای من مامانی مهربونت بریزی عزیزم از خودت مراقبت کن و با اومدنت مامانی و خاله عاطفه رو خوشحال کن
پریسای نازم مامانی مهربون
برای تو و نی نی آرزوی سلامتی میکنم امیدوارم همه چیز خوب و عالی پیش بره.... قوی باش مامان کوچولو مثل همون پریسای همیشگی... من هم برای تو و نی نی دعا میکنم ....
خاله عاطفه
مامان پریسا: عاطفه از دوستای دوران بچگی منه که هرچند خیلی کم میبینمش اما همیشه دوسش دارم
تاریخ ارسال | جمعه 26 فروردین ماه سال 1390 ساعت 12:51 |
ارسال کننده | عاطفه مومنی <momeni.atefeh@yahoo.com> |
عنوان نامه | خاله عاطفه |
متن نامه | کوچولوی ناز نازی این یادداشت برای تو امیدوارم یه روزی بیای و ببینی که این احساسات پاک و قشنگی که توی خاطرات مامان مهربونت نقش بسته چقدر عمیق و زیباست و قدر این همه زیبایی و محبت و روزای سختی که مامان در اون به سر می بره و روزهای سختی که در پیش داره رو بدونی و این همه عشق و ذخیره کنی تا روزی اون رو به پای پریسای من مامانی مهربونت بریزی عزیزم از خودت مراقبت کن و با اومدنت مامانی و خاله عاطفه رو خوشحال کن پریسای نازم مامانی مهربون برای تو و نی نی آرزوی سلامتی میکنم امیدوارم همه چیز خوب و عالی پیش بره.... قوی باش مامان کوچولو مثل همون پریسای همیشگی... من هم برای تو و نی نی دعا میکنم .... |
پنجشنبه 26 اسفند خاله نیکو با 2 تا شاخه گل خشگل و یه مجسمه با مزه از یه پسربچه اومد پیشم و نذاشت تنها باشم تا شب،بهم کمک کرد تا لباسهایی که از این به بعد تنگم میشن و نباید بپوشم رو از کمد جمع کنم.همه میگن خیلی حس بدیه که لباسای کمر باریکتو میبینی که نمیتونی بپوشی و باید جمعشون کنی،بخصوص شلوارای جین!! اما من حس خوبی داشتم.شروع یه تغییر، اینا یعنی اینکه تو هستی...و تو سلامتی و داری رشد میکنی که لباسای قبلیم تنگمه.چرا باید ناراحت شم،خوشحالم هستم!بعد از اینکه تو اومدی هروقت که شد دوباره قد خودم میشم. راستی من امسال بخاطر حس خوب حضور تو کلی ظرفهای خشگل 7سین خریدم که امیدوارم سل تحویل حالمون خوب باشه و کنار اون عکس بندازیم! خاله روجا اونارو آورد بهم داد .
از 2 روز بعد حال من بدتر شد،یعنی تهوع شدید هر روز صبح بهم اضافه شد،دفعه های اول خیلی تحملش سخت بود و با شروعش میترسیدم،اما انگار بهش عادت کردم،میدونستم باید چیکار کنم که باهاش کنار بیام...
مامان اینا تصمیم دارن برن شمال،و میگن اگه ما نریم اونا هم نمیرن! سفر تو سه ماهه اول نباشه بهتره،اما خوب منم پیش اونا باید باشم تا من و تو گرسنه نمونیم!!این بود که اجباراً29 اسفند صبح زود با بابا علیرضا رفتیم شمال. همیشه توی راه من به بابایی میرسیدم،میوه پوست میگرفتم،بساط صبحونه میبردیم و خلاصه کلی خوش میگذروندیم؛اما راستش من خوب نبودم و تازه از وسطای راه دل درد شدید گرفتم که حسابی مارو ترسوند،فکر کنم نشستن و تکون خوردن به قشنگ کوچولوم فشار آورده بود و از آونجاییکه مثل نی نی های خوب به مامانیش هشدار داد منم رفتم عقب و دراز کشیدم تا ویلا برسیم. تو اولین باره که تو دل مامانی و میای شمال،هوا خیلی خوبه،حداقل اینش میتونه برای من و تو نازنازیم خوب باشه....جوجه کوچولوی من هوای خوب وسالم بخور....
سال 89 داره تموم میشه،خوب حالم خوب نیست،اما تو با منی و داری رشد میکنی.این یعنی سلامتی...حال بد من یعنی سلامت تو...تهوع و درد معده و بیحالی ومریضی داره اذیتم میکنه،اما باز هم خدارو شکر میکنم و هردفعه که حالم بد میشه چون میدونم تو هستی که داری رشد میکنی خیالم راحت میشه و میگم خدا کنه این حال بهم خوری تمام نشه که تو باشی.تو ذره ذره بزرگ میشی فندق من و دست و پا در میآری و من تو را احساس خواهم کرد. یه روز خیلی بیشتر اینا با هم کیف میکنیم.تو هم بیشتر سفر تو دل مامانیتو میفهمی...تا روزهای بهتر شدن خوب آینده که انشالله زودتر بیان....تا اومدن سال 90.